Trudno jest się pogodzić za stratą kochanego jedynego brata,

To mnie prześladuje przez wszystkie dni jesieni, zimy, wiosny i lata.

Kłóciłam się z Panem Bogiem przez czas bardzo długi,

Pan mi odpowiedział: zabrałem go, bo on ma u mnie swoje zasługi.

Tu jest mi potrzebny, polegać na nim mogę,

On odsunie na mój rozkaz każdą burzę i przeszkodę.

Tylko Ja znam dobrze jego słabości,

W twoim, ludzkim świecie nie było dla niego litości.

Wreszcie zrozumiałam, co Bóg miał na myśli,

A gdy zatęsknię – mój brat mi się przyśni.

Kiedy widzę w myślach uśmiechniętego brata,

Zaraz się zastanawiam jakiego figla mi spłata.

Prędko łapię pióro – nic nie zawadzi,

On nowy wiersz mi podpowie, doradzi.

Pytam go w myślach: bracie jedyny

O czym napisać, skąd temat weźmiemy?

On uśmiechnie się serdecznie i odpowie szczerze:

Już ty dobrze napiszesz, ja w ciebie wierzę.

POWRÓT